't nooit leêrn praotn, wan da gao nie meer 'eê a je ouwer bin'. Da
ku je net gloövn, da za nog, docht ik bie m'n eign.
Noe, 30 jaor laoter, praot Hein redelijk Zeêuws, oek a weunn me
al die jaorn in Enschede (Eanske, zègn z'ier). En ik kan m'n eign
'eêl goed in 't Twents redn; de meeste mènsn dinkn dat ik een
Tukker bin. Je bluuf netuurlijk altied foutn maokn; ik zeg nog
geregeld 'vobiesteekn' an 'k 'in'aoln' moe zegn, maor da geef
ommers niks. In 't begin 'èn 'k 'êle gróte bokn geschootn oor, ik
riep 's bie een viever: "Iere, iere, moe je kiekn, tweê gróte pieln en
vuuf kleine pieletjes". Ze woun nie gloóvn dat da in Zeêuws-
Vlaondren normaol is om te zegn. Maor alla, 'ier 'èn ze oek udder
eigenaordigeden. 'Ier zegn ze zonder rood te oorn da ze gaon
poepn, da zoun wudder noe weêr doen. Een piempampoentje 'eêt
'ier trouwens een zonnekeukske, oek wè leutig vin ik.
Maor 'ier ei je oek a 't zelde as in Zeêland: 't dialect is an 't ver-
dwienn en wa krieg je d'r voo trug? Van dat 'aolve 'Ollands, zó'n
bitje as Herman Finkers op televisie. Overlèst 'èn 'k 'm een keêr
écht Twents 'oórn praotn, toen was tie an 't uutlegn mee 'oevee
plezier at ie een optreejn in 't plat doet, dat ie dan niks 'oef te ver-
taoln en dat er dan niks verloórn gaot van wat ie bedoelt.
't Is 'eêl jammer da d' ouwers d'r overa groots op zien da ze udder
kinders Nederlands leêrn praotn van kinds af in. Da klop toch
van geên oórn of poótn, je moe ze juust dialect leêrn; 't Ollands
kom vanzelf wè. Of nie, en wa dan nog? Wan laoter dialect leêrn,
das 'eêl wa moeilijker 'oor, a kan 't wè, a je maor 'eêl goed luus-
tert en papegaoit. Je moe voral goed nao ouwe mènsn luustern,
gloóf'k. Zo zu je Hein nooit over een klein 'uusje 'oórn, wan
ome Jan 'èt 'm geleêrd dat da een aerebeiersuusje is. Iezndieke
noemt ie oek gewoon Iezndieke, a bluuf 't een bitje as Izendike
klinkn, maor da vergeevn m'n 'm graog omda je 't verschil 'aost
nie kan 'oórn.
A m'n 'ier bin (in Eanske dus) dan praotn me Twents mee me-
kaore. A m'n 'aolverwege bin, zo rond Tiel zan 'k maor zegn, dan
gaon m'n over op ABN-mee-een-accent, en vanaf de grèns oor 't
Zeêuws. Da za wè aorig en ingewikkeld liekn, maor 't gao vanzelf.
Wat 'êmao nie vanzelf gaot, is dit in 't Zeêuws op te schrievn! Die
schriefwiezer van 't tiedschrift Noe 'elp wè, maor ze kunn makke
lijk kletsn over korte geslootn uutspraok of glottisslaogn, weet da
maor 's 'amao. En dan d'r bie: zudder 'èn vast udder eign tandn
nog, dan weet je vee beter waor a je je tonge laot. Maor alla, 'k
'èn d'r oek vee van geleerd: wudder Spuihaozn slikn een machti
gen 'oóp letters in en me smietn d'r nog alles een ennetje of een
deetje tussendeur 'oor, da-d-aon 'k van te voorn nie gedocht.
