1)1! ZEI
*y
W S E
1SELOFT1
O 1
z
Zeeland
BEW.EX.
nieuwsblad voor de zeeuwse popmuziek, jaargang 12, nummer 1, juni 2001
Ddoor Bert Hoogerheijde
e eerste zwoele zaterdagavond van het jaar 2001. Het Arsenaaltheater van
Vlissingen. Binnen én buiten een perfecte ambiance. Gemotiveerdesympathieke
muzikanten en een nieuwsgierig publiek. De temperatuur loopt op. Geen betere start voor
de finale van de Zeeuwse Belofte van 2001.
DE LOTING
Maar voordat er één noot
gespeeld kan worden moet er
uiteraard worden geloot in
welke volgorde de bands zich
deze avond gaan presenteren.
Het lot bepaalt de volgende
volgorde van spelen:
Celldust
Trippin
Pillars
Bruno
noemen geen namen) zal later
doodleuk met zijn vriendin 'een
eindje gaan wandelen', dit tot
wanhoop van zijn collega's die
dan toch onverhoopt gaan zwe
ten en zich afvragen of hij nog
op tijd terug zal zijn...
DE MUZIEK
Het ziet er vervaarlijk uit in de
kleedruimte van Celldust. Wat
voor muziek kunnen we ver
wachten? 'Cross-over, een
energieke show, een spetterend
optreden', zo klinkt het vastbe
raden. Ze spelen enkel eigen
composities. Ik heb gelezen dat
er een vergelijking wordt
gemaakt met Korn en Limp
Bizkit. Klopt dit? 'Nee, dat vin
den we zelf niet. We worden wel
altijd vergeleken met Deftones'.
En men lijkt daar in te berusten.
Bruno wordt geassocieerd met
donkerbruine gevoelsrock?
'Klopt', zo hoor ik, 'we maken
liedjes. We proberen in zowel zang als muziek veel gevoel te
leggen. We denken dat emotie toch de basis is van de muziek'.
Hier is duidelijk over nagedacht. En, Pillars, hoe moet ik jullie
aankondigen? 'Kick-ass rock'n'roll!' We praten verder over hun
recentelijk uitgekomen CD. 'De elektrische nummers op deze
CD waren nog pril, we speelden ze nog maar twee maanden.
De verleidingen van de studio zijn dan van, hier nog een din
getje overheen en daar nog een dingetje overheen.
foto: Theo de Kreijger
DE ZENUWEN
Ik slenter de catacomben van
het theater in, op zoek naar de
bands die zich voorbereiden in
de kleedkamers. Ik verwacht
een gespannen sfeertje maar
dat schijnt enorm mee te vallen.
Bij Celldust verdwijnen de
zenuwen zodra de eerste noot
is gespeeld, zo verneem ik. De
bandleden beschouwen de
avond als leuke publiciteit.
Hoewel het met verschillende
soorten muziek lastig is te zeggen wie nu 'de winnaar is'. Ook
Pillars maakt zich geen zorgen. Men is licht gespannen maar
niet meer dan anders. 'Spelen moet je toch', zo klinkt het.
Trippin dan: gieren de zenuwen daar door de kelen? 'Ja, we
hebben het wel een beetje warm'. Maar Trippin is toch wel wat
gewend als beste band van 1999? 'Nou ja, die prijs hebben we
gekrégen', klinkt het nuchter. Sja, wij nuchtere Zeeuwen. Eens
kijken hoe Bruno zich voelt. Ook dat valt mee. Eén bandlid (we
