No. 33,
VRIJDAG 12 JANUARI 1934
1071
„Heb ik in een klein pension hier in Londen gediend."
„Jij Waarom
„Dat zal ik je vertellen." Zij ging rechtop zitten. „Herinner je maar eens
eerst den laatsten keer, dat ik met je hier in de kamer zat."
„Da's te lang geleden. Weet ik niet meer."
„Dan zal ik je geheugen even opfrisschen. Tot in de kleinste bijzonder
heden staat het hier ingegrift," zei Minima Starr, en met een guitig lachje
legde zij haar hand op haar katoenen japon. „Weet je nog, dat ik hier ben ge
komen, om je om een baantje te vragen
„Ja. Dat weet ik nog. En ik weet ook, dat ik je gezegd heb, dat je niets
kon," zei de acteur-directeur grimmig, „en dat je gerust de dochter van mijn
beste vrienden kon zijn, en m'n eigen petekind, maar dat ik me daar niets aan
stoorde. Je hebt geen grein meer kans bij me, dan wanneer je me wildvreemd
was geweest." Hij ging met de hand over het voorhoofd. „Ik herinner me ook,
dat ik gezegd heb.
„Laat mij maar vertellen, wat je gezegd hebt 1" riep zij dringend uit. Zij
sprong op, liep naar den haard, ging met haar rug naar den schoorsteenmantel
met zijn zilveren beker staan, en ging met de hand over haar voorhoofd. Toen
sprak zij, in een bewonderenswaardige imitatie van die ietwat knorrige, maar
altijd aantrekkelijke stem van haar vaders ouden vriend
„Er zit wel wat in je. Je hebt hard gewerkt, Minima. Je bent voor een
massa tooneelgezelschappen goed genoeg, maar voor mijn gezelschap niet. Ik
ben niet tevreden met een meisje, dat er aardig uit kan zien, en netjes haar
kleeren draagt en zonder schreeuwen zoo kan praten, dat ze tot achter in de
zaal verstaan wordt. Van die keurige, goed afgerichte poppen kan ik er zooveel
krijgen, als ik maar wil. Maar ik wil Leven hebben Leven, Leven en nog eens
Leven 1 En wat heb jij van 't leven gezien met je eigen oogen bedoel ik
Niets. Waar ben je geweest Thuis een paar fuifjes meegemaakt en een
beetje tooneelschool geloopen. Je hebt een klein
rolletje gespeeld in „Hier overstappen naar 't geluk".
Je bent kamenier geweest in 't vierde bedrijf van „De
Vuurpijl". Dat beteekent allemaal samen niets, nie
mendal. Maar luister eens. Als je met alle geweld iets
op 't tooneel bereiken wilt, zal ik je een voorstel
doenHeb je dat niet gezegd, Leslie
Trentham schrok even, door de plotselinge ver
andering van stem, en hij lachte luidop.
„Da's niet kwaad. Maar 't is 't goedkoopste werk.
Papegaaien- en apenwerk. Enfin, ga maar door."
„Ik doe je dit voorstel, Minima," ging zijn be
zoekster voort, weer met de houding en de stem van
haar gastheer. „Je gaat weg en je doet wat anders.
Kan me niet schelen wat. Als 't maar Leven is, en 't
je met de echte dingen in aanraking brengt. Ga ach
ter een toonbank staan, of leer voor verpleegster
maar ga iets leven, dat niet alleen maar boeken en
praten is, en schminken en afschminken voor zooveel
per week, voor je broodje. Maar vóór alles trek er
tusschenuit. Kijk naar 't Leven word voor mijn part
verliefd. En dón kom je nog eens met mij praten. Dan
beloof ik je, dat ik je een kans zal geven, als je er
profijt van getrokken hebt. Als je èrg goed bent, zal
ik 'n rol voor je schrijven daar! En maak nu maar
dat je weg komt, kind weg weg weg 1" Zij liep naar
de deur. Zij hield die open. Zoo sterk was de beschrij
vende kracht van haar gebaar, dat het leek alsof zij,
Op fcztó dooï Jladaüand.
De Vaartsche Rijn bij Jutphaas
Ofi tctó dooï Jlodeüond.
De Lustwarandevan de Vecht in wintersche kaalheid
(bij Vreeland).
het tengere meisje, uit de hoogte .neerkeek op een
ontmoedigde bezoekster, die naar buiten werd ge
stuurd, om te kijken naar het Leven, Leven en nog
eens Leven 1
„Zoo," zei ze, terugkeerend naar haar gastheer.
„Ik heb 't gedaan. Hier ben ik weer."
Hij had bijna geen oog afgewend van 't levendige,
veranderlijke gezichtje onder de pruik, die er uitzag
als slecht geplozen werk. „Echt hitje heb je van jezelf
gemaakt," mompelde hij. „Geen slechte aankleeding."
„Leslie! Ik bèn weggeweest om naar 't Leven te
kijken 1 Ik heb minstens een week noodig, om je te
vertellen over dat pension hier in LondenAls je
eens wist, hoe ik den moed en 't doorzettingsvermo
gen bewonder van die hospita 1 En van ieder meisje,
dat in de ellendigste omstandigheden het huiswerk
goed doet 1 De menschen klagen, dat 't personeel niet
deugt. Ik sta er van te kijken, dat 't nog niet veel
erger isIk heb ten minste nooit kunnen leeren, om
een kamer te vegen, zooals 't moet, en ik heb geen
afwasch kunnen doen, of 't was een soort wedstrijd
tusschen vallen en grijpen. En ik heb nog een massa
meer geleerd. Op mijn uitspraak kun je niets aanmer
ken ik heb er de juiste gebaren bij, en den toon.
„Ben je haast klaar met opsnijden?" zei Leslie
Trentham, haar aankijkend.
„Nog lang niet. Ik heb nog een anderen kant van
het leven gezien. Ik heb bij menschen ingewoond, die geen familie van me
waren, maar net zoo na, alsof 't wèl familie was. Ik heb de Owens voor mijn
oogen zien wegroesten. Ik heb hun leven meegeleefd...."
Snel, met een heel andere stem en heel andere gebaren, schetste zij voor
dit publiek van één persoon haar huisgenooten, die hij in enkele minuten
geheel scheen te kennen.
Zij teekende den goedmoedigen, scharrelenden, kalmen majoor, die 't
hoofd maar schudde en mompelde „We moeten eigenlijk noodig iets aan 't
dak doen
Zij liet hem de matte, vriendelijke stem van mevrouw Owen hooren: „Heb
je misschien mijn tuinhandschoenen ergens zien liggen
Zij sprak, zooals de peinzende Evangeline sprak „Vergadering van
den Vrouwenkrans anders gebeurt er hier nooit iets. Over elkaar praten,
anders kunnen ze niet. En er zijn weer zigeuners in de buurt.Weet je wel,
dat ik ook een beetje zigeunerbloed in mijn aderen heb, Minnie? Ik heb aldoor
lust om te trekken
„Dat was de dochter des huizes, Leslie. En ik heb er nog meer menschen
leeren kennenen wat 't voor een gevoel is, als je voor dievegge wordt aan
gezien. en nog zooveel 1 Het Leven
Hij keek naar haar, zwijgend en rookend, toen zij van den haard terug
kwam en naast hem op de leuning ging zitten en een streelende hand op zijn
grijzende haren legde. Gretig vroeg zij „Dus wat nu
„Nu," zei hij, „je hebt toch immers de Iersche Sweepstake gewonnen
„Nou asjeblief 1" erkende Minima Starr, terugvallend in haar rol van
Minnie Morris hij keek snel even op, maar zei niets. „Reken maar 1 Ik wist
gewoon niet, waar ik blijven most, toe ik 't hoorde
(Wordt vervolgd)
