Pierens op zijn praatstoel: over het Gasthuis gesproken Ad Tramper Vrouwelijke bewoners in de tuin van het Gasthuis. Met rechts in het zwart mevrouw Van Zeggelen, moeder van het Gasthuis, 1928. (Fotocollectie Gemeente archief Vlissingen) Abraham Pierens (1919) was eigenlijk liever naar zee gegaan. Het lot besliste anders: zijn ogen waren niet goed genoeg en bovendien kon vader Pierens hem goed gebruiken in het ver huisbedrijf van de familie. Als jongen van veer tien (1933) stapte hij in het bedrijf. Na het overlijden van Pierens sr. op 20 december 1955 nam hij samen met zijn zuster de leiding op zich. Het bedrijfspand aan de Spuistraat moest eindjaren zeventig het veld ruimen voor stadsvernieuwing; tijd voor Pierens om te gaan afbouwen. Tot in het eerste kwartaal van 1983 deed hij nog verhuizingen op speciaal verzoek. Daarmee wist hij nog net zijn vijftigjarig jubileum te halen. Een speciale band had de familie Pierens met het Gasthuis. Vader en moeder van het Gasthuis, het echtpaar Van Zeggelen, wa ren vrienden van de familie Pierens. Verhui zingen voor het Gasthuis in de Hellebar- dierstraat - nu Gemeentearchief - werden meestal door het verhuisbedrijf Pierens uit gevoerd. Abraham Pierens kwam dan ook regelmatig in het Gasthuis, en kon daar ook smakelijk over vertellen. Sommige verhalen had hij van zijn vader of van de vader of moeder van het Gasthuis. Een aantal van deze verhalen passeren hieron der de revue. Pierens heeft een plezierige verteltrant en daarom is zijn woordkeus dan ook zoveel mogelijk letterlijk gevolgd. Eigen waarne ming en 'van horen zeggen' wisselen elkaar af, dat maakt ook een eigen inkleuring on vermijdelijk. De door Pierens vertelde ver halen spelen zich af rondom de Tweede Wereldoorlog. Van 1823 tot 1956 was het Gasthuis ge vestigd in de Hellebardierstraat waar nu het Gemeentearchief is. Naast een huisvesting voor bejaarden functioneerde het Gasthuis ook als ziekenhuis. Eten 'Alles bij elkaar was het Gasthuis in de jaren vijftig toch een verouderde toestand, 's Ochtends begon het met ontbijt en ach, dat was niet slecht, maar nu zijn we beter gewoon. Het middageten was zal ik maar zeggen 'de potten van Egypte', dat was Januari 2004 19

Tijdschriftenbank Zeeland

Den Spiegel | 2004 | | pagina 21