luk raakte een zenuw beschadigd waardoor
Khan de rest van zijn leven mank liep. Nu
was het Jimmy's beurt om voor Khan te
zorgen. Muldoon was ondertussen erg aan
de hond gehecht geraakt zodat hij aan zijn
superieuren een verzoek deed om de hond
te mogen houden. De oorlog liep op zijn
einde en het zou niet lang meer duren voor
dat Khan terug zou keren naar de Railtons.
Na twee jaar, zonder taal noch teken, ont
ving de familie Railton in november 1945
een brief van het Ministerie van Oorlog. In
de brief stond dat Wardog 147 het leven ge
red had van zijn begeleider en hiervoor de
Dickin Medaille had ontvangen. In de brief
stond vermeld dat die begeleider de hond
graag zou willen houden. Nadat hierop
afwijzend werd geantwoord, ontvingen de
Railtons op 14 januari 1946 een brief van
mevrouw Muldoon.
Zij vroeg hierin nogmaals of ze Khan
mochten houden. Muldoon was zo gehecht
geraakt aan het beestje dat afscheid nemen
erg pijnlijk was. Maar ook bij de familie
Railton was er het een en ander gebeurd.
Barrie Railton had in augustus 1943 polio
gekregen waardoor hij lange tijd met twee
verlamde benen in het ziekenhuis lag. Hij
was nog steeds aan het herstellen en wilde
niets liever dan zijn hond terug. Ondanks
de bemoeienis van de media, zwichtte de
familie Railton niet.
In mei 1946 scheidden de wegen van Khan
en Muldoon. Muldoon keerde terug naar
Schotland en pakte zijn beroep als dak
dekker en stukadoor weer op. Khan ging
terug naar de Railtons. Hij moest, volgens
de regels die ook voor helden golden, eerst
zes maanden in quarantaine. Barrie die
ondertussen redelijk hersteld was, maar
nog steeds met een wandelstok liep, be
zocht 'Chilbolton Down Camp' het militaire
Quarantainestation in Stockbridge vlakbij
Londen gedurende deze periode drie keer
per week.
Daarmee leek het verhaal afgelopen, ware
het niet dat het dagblad 'The Star' op 16
juli 1947 in de Wembley Arena een natio
naal hondentoernooi organiseerde. Onder-
Afb. 7. Muldoon
en Khan.
Collectie
Bevrijdings
museum
Nieuwdorp.)
deel hiervan was een parade door oorlogs
honden, waarvoor Khan en negen andere
Dickin Medaille winnaars werden uitge
nodigd. De organisatie had aan Muldoon
gevraagd om Khan tijdens deze parade te
begeleiden. Muldoon, die Khan al meer
dan een jaar niet gezien had stemde hier
mee in. Na een emotioneel weerzien met
'zijn' hond liep hij voor meer dan tiendui
zend bezoekers mee in de parade. Muldoon
stond die dag nog een groter verassing te
wachten. Toen Barrie zag welke band er
nog steeds tussen Khan en Muldoon was
besloot hij Khan alsnog aan Muldoon te
schenken. Tijdens de parade besprak hij dit
met zijn vader.8) Muldoon moet zijn oren
niet geloofd hebben toen hij bij het terug
brengen van Khan van Harold Railton te
horen kreeg: Hij is van jou, neem hem maar
mee naar huis!. Het publiek vond het in
ieder geval prachtig. Muldoon beloofde om
geregeld te schrijven om te laten weten hoe
het Khan verging.
Muldoon en Khan vertrokken de volgende
dag naar het Schotse Lanarkshire. Daar
was hij zo populair geworden dat diverse
mensen hem wilden kopen. Muldoon wees
deze aanbiedingen af. Er kan op de wereld
niet genoeg geld gedrukt worden om Khan
te kopen verklaarde hij in een krantenarti
kel. Op 24 juli 1947 was Khan het hoog
tepunt van een parade in Lanarkshire en
zijn populariteit bleef groot.91 Hij maakte
geregeld zijn opwachting op door de PDSA
georganiseerde bijeenkomsten. Er waren
vergevorderde plannen voor een film over
24
