Rondom de Fonteine
Heijn 'Albertine', een beeld van een vrouw met
een boodschappentas (1987), De bekendste mo
numenten op Schouwen-Duiveland zijn onder
andere in Dreischor: het beeldje 'Grote broer en
kleine zus' 1980) en in Zierikzee: het Joods
monument aan de Grachtweg (1957). het speel-
plastiek aan het H.J. Doelemanplein (1959). het
in brons gegoten keramiek 'de Beestenboel' bij
de kleuterschool (1964), het Watersnoodmonu
ment bij de Zuid-Havenpoort 1968) en het
beeldje van Job Bastei' in de Mosselboomgaard
(1976). Ook in tal van openbare gebouwen en
instellingen op Schouwen-Duiveland hangen
creaties van Ad Braat. Zijn werk is dagelijks te
bewonderen in het Burgerweeshuis, Poststraat
45 te Zierikzee.
Het boekje kost 19,50 en is in eigen beheer
uitgegeven. (ISBN 90-802241-1-1) Eveneens
verscheen een boekje over het werk van Tessa
Braat getiteld Ik probeer gewoon iets moois te
maken. De keramiek van Tessa Braat. Het is
geschreven door de jongste zoon Steven Braat.
Vanaf 1957 vervaardigt Tessa Braat aardewerk.
Zij heeft zich gespecialiseerd in glazuren. Haar
signatuur 'Tessa' is een vermenging van haar
roepnaam 'Trees' en het Latijnse woord 'terra',
wat gebakken klei betekent. In de publikatie
wordt aandacht besteed aan de beginjaren, haar
uitgangspunten, werkwijze en karakteristieken.
Er zijn prachtige foto's afgebeeld waardoor de
verscheidenheid aan kleuren en de variaties in
toegepaste tinten, die zo kenmerkend voor haar
werk zijn. duidelijk worden weergegeven.
Ook in dit boekje wordt een selectie van het
werk getoond. Het werk van Tessa Braat is op
genomen in privé-collecties over de gehele we
reld. Haar werk is ook dagelijks te zien in het
Burgerweeshuis. Het boekje over Tessa Braat
kost 20,- en is eveneens in eigen beheer uit
gegeven. (ISBN 90-802241-2-1)
Als men vanaf het Karsteil door het
Achterommetje (Sint - Domusstraat) en zo ver
der loopt komt men. tussen de Fonteine en de
Vijfhoek, in de Pieterseliestraat en kan men zo
verder via het Padje (Regenboogstraat) naar de
Westbrug.
In de Pieterseliestraat heb ik zo'n vijftig jaar
geleden, mijn jeugd gesleten. Dat was. samen
met het Witte Eijestraatje. de Manhuisstraat, de
Bagijnstraat en het Gat van West Noord -
Westen, de omgeving waar ik aan verknocht
was. Daar ook is de plaats die me herinnert aan
al de geluiden die zo vertrouwd voor me waren.
De geluiden van mijn jeugd.
's - Morgens werd ik gewekt door de fabrieks-
fluit van Zeelandia, maar bleef liggen wachten
tot het carillon van het stadhuis begon te spelen
om te laten weten dat er weer een nieuw uur
was aangebroken. In de herfst of de winter
lukte dat niet altijd omdat dan soms de straffe
westenwind de melodie naar de andere kant van
de stad dreef. Maar vanaf mijn bed kon ik net
de wijzerplaat van het ranke stadhuistorentje
zien. dus wist ik toch wel hoe laat het was.
Langzaam kwam de stad tot leven. Je kon dat
goed horen, want er was toen nog niet zoveel
motorisch geweld als nu. De melkboer was er
het snelste bij, hij opende de voordeur en vulde
de melkkoker die mijn moeder daar had klaar
gezet. We zouden het nu niet meer durven om
de deur zo vrij te laten staan zodat hij door ie
dereen van buiten af geopend kon worden. Met
een tik sloot hij de deur weer en je hoorde hem
daarna over de stoep naar de buren gaan, om
daar hetzelfde te doen.
Vervolgens kwam er zo nu en dan een handkar
uit de Gemeentetuin om ergens in de stad aan
de slag te gaan. De ingang van die kwekerij
was naast de woning van een aannemer op
nummer 6. Aan de andere kant van het huis had
hij zijn schuur en daar moest ik voor mijn moe
der in het voorjaar witkalk halen om de keuken
te kunnen witten.
Daarna hoorde je vanaf de richting van het
postkantoor de bakkersknecht fluitend de
Manhuisstraat afkomen rijden, op de hoek liet
hij zijn fietsbel rinkelen om iedereen te waar
schuwen dat hij er aan kwam.
Ja. nu was het tijd om op te staan. Maar als je
569
