mogelijk was Jacob daar ten tijde van het bom bardement aanwezig. Jacob zelf woonde in de Weststraat. Jozua Quaak (zoon van Willem Quaak en Maatje van Houdt), geboren te Scherpenisse, weduwnaar van Geertje van den Houten, zaadhandelaar, woonde in de Zuidstraat 87 en werd 67 jaar. Waarschijnlijk was hij inwo nend bij zijn zoon Willem. Een apart verhaal is dat van Simon Geluk (zoon van Adriaan Geluk en Neeltje Hart), geboren te Haamstede, gehuwd met Maatje van de Panne. Simon liep vanaf de cichoreifabriek, na het beluisteren van Radio Oranje, naar huis (Hoogezoom, waar nu het tuincentrum van Van Sluis gevestigd is). Vanuit zijn deurgat keek hij naar de Engelse jagers. Zijn been werd eraf geschoten door een kogel of een scherf. Enkele mensen, waaronder W. van Zalm6, destijds o.a. erkend houthandelaar9, tilden hem op een steek kar, en brachten hem naar het noodhospitaal. Dit tijdelijke noodhospitaal was gevestigd in de Tuinbouwschool in de Sluispad. Onderweg er naartoe kwam men een Duits militair tegen. Deze stopte onmiddellijk en begreep de situatie. Hij rukte zijn fietsband eraf en bond dit heel ste vig rondom het stompje been van Simon. EHBO kende men schijnbaar nog niet en de mensen eromheen stonden met verbazing te kijken. De Duitser zag dit en antwoordde met: "Zo een man kun je geen pijn meer doen". Het mocht niet baten en Simon Geluk, sjouwerman in kolen, werd 46 jaar. Een persoonlijke ervaring tij dens het moment van bombarderen komt van Marien Tuinman. Juist voor het dramatische gebeuren was hij in Haamstede. Marien bevond zich bij de smid Lee Gitjam aan de Kerkring. Er kwamen twee Duitsers iets opha len wat voor 'de Spies' was (een Duitse officier). Marien maakte een wegwerpgebaar richting de Duitsers over de Spies. Dit beviel de Duitsers niet en Marien werd gesommeerd om te 'mitkom- men'. De Duitsers maakten de strengen van het paard los en Marien maakte ze weer vast. Opeens met nog maar 3 strengen vast zette Marien het op een draf met paard en boerenwa gen en vluchtte de Zandweg in. Aanvankelijk draaide hij rond de kerk en wilde de Hoogezoom op rijden naar de paardenstal van L. Hanse. Hier stonden de paarden van De Vrieze door het inundatiewater. De Duitsers zetten de achtervol ging in en begonnen te schieten. Juist op dat moment was het bombardement van de Engelse jagers. Er viel een bom nabij Marien en de Duitsers op de Zandweg waar ze reden. De Duitsers waren behoorlijk geschrokken en Marien zelf ook. Doch hij was wél van zijn ach tervolgers af. Hij ging verder door het water naar Luchtenburg en bleef daar 3 weken ondergedo ken bij De Vrieze en Schoof, die na 5 januari terugkeerden op de boerderij. Dat de schoten gericht waren bleek wel: de borst van het wiel was eraf geschoten! Adrie Prince werd in eerste instantie ook tot de getroffenen gerekend. Hij gaf geen respons op geroep naar overlevenden daar hij hardhorend was en werd bij de doden gelegd. Later kwam hij bij kennis en was na het bombardement nog dover. Waarschijnlijk kostte dit bombardement ook Duitse levens. Duitse militairen die 5 januari overleden waren: Heinrich Elbracht, Jakob Probst, August Laubenbacher en Paul Metzger Deze werden 11, 13 en 14 januari begraven op het stuk Haamsteedse kerkhof, dat alleen voor Duitse militairen bestemd was. Hun grafnum mers waren: m, 8, 73 Vm 76. In 1946 zijn alle begraven Duitse militairen overgebracht naar IJsselstein (gemeente Venray). Engelse doden heb ik niet getraceerd ten tijde van het bombarde ment. De gebruikte bommen waren luchtdruk- bommen. Dit zijn bommen die vlak boven de grond ontploffen. De kelders waren daardoor niet veilig. Na het bombardement trokken er veel Duitsers in huizen die nog onbeschadigd waren: (7 januari) ...langs heel de hogezoom en op het dorp ook nog al die huizen die een klein beetje bommen scha gekregen hebben, daar gaan de D. in. De slachtoffers werden in twee etappes begraven. (9 januari) ...Vandaag zijn ook de slachtoffers van het bom- 12

Tijdschriftenbank Zeeland

Stad en lande | 1999 | | pagina 16