mogelijk was Jacob daar ten tijde van het bom
bardement aanwezig. Jacob zelf woonde in de
Weststraat. Jozua Quaak (zoon van Willem
Quaak en Maatje van Houdt), geboren te
Scherpenisse, weduwnaar van Geertje van den
Houten, zaadhandelaar, woonde in de Zuidstraat
87 en werd 67 jaar. Waarschijnlijk was hij inwo
nend bij zijn zoon Willem.
Een apart verhaal is dat van Simon Geluk (zoon
van Adriaan Geluk en Neeltje Hart), geboren te
Haamstede, gehuwd met Maatje van de Panne.
Simon liep vanaf de cichoreifabriek, na het
beluisteren van Radio Oranje, naar huis
(Hoogezoom, waar nu het tuincentrum van Van
Sluis gevestigd is). Vanuit zijn deurgat keek hij
naar de Engelse jagers. Zijn been werd eraf
geschoten door een kogel of een scherf. Enkele
mensen, waaronder W. van Zalm6, destijds o.a.
erkend houthandelaar9, tilden hem op een steek
kar, en brachten hem naar het noodhospitaal.
Dit tijdelijke noodhospitaal was gevestigd in de
Tuinbouwschool in de Sluispad. Onderweg er
naartoe kwam men een Duits militair tegen.
Deze stopte onmiddellijk en begreep de situatie.
Hij rukte zijn fietsband eraf en bond dit heel ste
vig rondom het stompje been van Simon. EHBO
kende men schijnbaar nog niet en de mensen
eromheen stonden met verbazing te kijken. De
Duitser zag dit en antwoordde met: "Zo een
man kun je geen pijn meer doen". Het mocht
niet baten en Simon Geluk, sjouwerman in
kolen, werd 46 jaar. Een persoonlijke ervaring tij
dens het moment van bombarderen komt van
Marien Tuinman. Juist voor het dramatische
gebeuren was hij in Haamstede.
Marien bevond zich bij de smid Lee Gitjam aan
de Kerkring. Er kwamen twee Duitsers iets opha
len wat voor 'de Spies' was (een Duitse officier).
Marien maakte een wegwerpgebaar richting de
Duitsers over de Spies. Dit beviel de Duitsers niet
en Marien werd gesommeerd om te 'mitkom-
men'. De Duitsers maakten de strengen van het
paard los en Marien maakte ze weer vast.
Opeens met nog maar 3 strengen vast zette
Marien het op een draf met paard en boerenwa
gen en vluchtte de Zandweg in. Aanvankelijk
draaide hij rond de kerk en wilde de Hoogezoom
op rijden naar de paardenstal van L. Hanse. Hier
stonden de paarden van De Vrieze door het
inundatiewater. De Duitsers zetten de achtervol
ging in en begonnen te schieten. Juist op dat
moment was het bombardement van de Engelse
jagers. Er viel een bom nabij Marien en de
Duitsers op de Zandweg waar ze reden.
De Duitsers waren behoorlijk geschrokken en
Marien zelf ook. Doch hij was wél van zijn ach
tervolgers af. Hij ging verder door het water naar
Luchtenburg en bleef daar 3 weken ondergedo
ken bij De Vrieze en Schoof, die na 5 januari
terugkeerden op de boerderij. Dat de schoten
gericht waren bleek wel: de borst van het wiel
was eraf geschoten!
Adrie Prince werd in eerste instantie ook tot de
getroffenen gerekend. Hij gaf geen respons op
geroep naar overlevenden daar hij hardhorend
was en werd bij de doden gelegd. Later kwam
hij bij kennis en was na het bombardement nog
dover. Waarschijnlijk kostte dit bombardement
ook Duitse levens. Duitse militairen die 5 januari
overleden waren: Heinrich Elbracht, Jakob
Probst, August Laubenbacher en Paul Metzger
Deze werden 11, 13 en 14 januari begraven op
het stuk Haamsteedse kerkhof, dat alleen voor
Duitse militairen bestemd was. Hun grafnum
mers waren: m, 8, 73 Vm 76. In 1946 zijn alle
begraven Duitse militairen overgebracht naar
IJsselstein (gemeente Venray). Engelse doden heb
ik niet getraceerd ten tijde van het bombarde
ment. De gebruikte bommen waren luchtdruk-
bommen. Dit zijn bommen die vlak boven de
grond ontploffen. De kelders waren daardoor
niet veilig.
Na het bombardement trokken er veel Duitsers
in huizen die nog onbeschadigd waren:
(7 januari)
...langs heel de hogezoom en op het dorp ook
nog al die huizen die een klein beetje bommen
scha gekregen hebben, daar gaan de D. in.
De slachtoffers werden in twee etappes
begraven.
(9 januari)
...Vandaag zijn ook de slachtoffers van het bom-
12
