de Nederlanders kon het beter. Sporten
werd aangemoedigd, maar bijzondere
prestaties werden niet geleverd want er
was gewoon te weinig tijd voor. De verhou
ding met de NSDAP was goed, twee Rijks-
duitse personeelsleden werkten voor die
partij.
Eind mei werd station Roosendaal gebom-
neelsleden mochten ook niet meer alle
maal tegelijk weg en er moest om de beurt
gegeten worden. Ook eiste de leiding dat
de arbeidstijden stipt werden nageleefd,
dus op tijd komen en gaan.
Het einde van de oorlog
Aan de vooravond van D-Day werd de
alarmtoestand afgekondigd en werd het
personeel gesommeerd te vertrekken naar
het postkantoor in de Lange Noordstraat.
De directeur maakte bezwaar maar volgde
de aanwijzingen toch op. Er werden daar
twee ruimten ingericht, een werkruimte en
een loketruimte waar ook werd geslapen.
De pakketpost werd op de binnenplaats
verwerkt. Toen de toestand na een dag of
acht wat duidelijker was geworden ging
men terug naar de Segeersweg. De sector
commandant vond het daar echter niet vei
lig en drong erop aan het kantoor binnen
de vesting onder te brengen. Daarom werd
op 3 augustus 1944 verhuisd naar Molen-
Hef sorteren van de post door verbindingstroe
pen van het Duitse leger1940. (Nationaal Ar
chief, coll. Spaarnestad, Het Leven, fotograaf
onbekend. SFA022800923)
bardeerd waarbij sporen en wissels werden
beschadigd. De hoofdsporen bleven intact
maar door blindgangers kon niet meer ge
reden worden. De post voor Middelburg ar
riveerde met een halve dag vertraging.
In dezelfde periode wees de leiding erop
dat de kantoren dag en nacht telefonisch
bereikbaar moesten zijn; de chefs moesten
daarop toezien. Zo nodig moesten de
slaapkamerdeuren open blijven. De perso-
