Elf jaar geleden kwamen Margriet en ik in een smal straatje in het centrum van Middelburg wonen.
Na een paar jaar kregen we een nieuwe overbuurvrouw.
Af en toe stond haar vriend, een jongeman van begin twintig, met zichtbare interesse
voor het raam van haar woonkamer te kijken naar wat er zich in mijn werkkamer afspeelde.
Later sprak hij me aan in een café. Hij bleek een collega te zijn.
De, voorzover ik weet, enige twee professioneel opgeleide componisten in Zeeland,
woonden hemelsbreed nog geen vijf meter van elkaar af.
Douwe Eisenca
Af en toe zochten we elkaar op, Christian Blaha en ik,
en bespraken we onze partituren. In de loop der jaren
kregen we het allebei drukker en drukker en hij ver
huisde. Christian als componist en parttime dirigent
en ik als componist en parttime muziekjournalist.
Van bijpraten kwam het niet meer.
En nu zitten we dan eindelijk weer eens een och
tend bij elkaar, met een microfoon tussen ons. Op
uitnodiging van het Zeeuws Tijdschiift spreken we over
het muziekklimaat in Zeeland. We hebben het over
Muziek Podium Zeeland in Veere, over de Concertzaal
in Middelburg, over de kwaliteit van het Zeeuws
Orkest en natuurlijk over componeren.
DE Christian, ik ben laatst bij de uitvoering
van jouw stuk Noach door het Zeeuws Jeugdorkest
geweest. Het valt mij dan weer op hoe diep je met je
muzikale benen in de negentiende eeuw staat...
CB Dat klopt voor een deel. Ik verdiep mij dage
lijks in de barokmuziek, dat bestuift vooral mijn
muziek qua articulatievorming. Er zijn zeker roman
tische trekken aanwijsbaar, zoals in mijn vaak brede
9 Zeeuws Tijdschrift 2005/1-2