100 Maer 'kheb geen oesterput, geen seldsaam zeegewas, Geen schatten ran het land noch ran den silten plas Geen willbraet dat de smaeck der mensclien kan gerieven, Geen spijze die den mond des eelers kan believen Geen hoentje dat als gift mag vliegen van mijn hand En vvaerom meer geseijd ick heb geen lant of sant. Toch mocht ick aen den vrind mijn dank met schuldig (blijven Ick greep mijn ganzenveer om u een lied te schrijven Te melden hoe 'tgediert in mijne handen kwam, En stracks de beste plaets op mijne taefel nam. Ick trok het slachtmes uit en heb met moed gestreden Als een die in den krijg sijn daegen wU besteeden; Hoe fel de vijant was al hielt hij bijster vast, Ick heb met wreede liant sijn ingewant doortast. Toen heb ick even self de vrinden saem gaen nooden En aen mijn disch gezet om 't oestervolk te dooden JVIaer lacij weerdig vrind sij hadden 't nooit gedaen Des diende ick in den strijd de vrinden voor te gaen. Maer eijndlijk 't.was ten eijnd de vijant lag verslaegen En daelde haestig neer in zooveel leege maegen Nog was het niet genoeg daer moslen glaeseu sijn En 't oestertje swom haest in enckel rooden wijn. Daer klom de vreugd ten top de bekers mostcn klincken Wij gingen, vol vermaeck een vrolick Nieuwjaar drin- We dachten aan den Torst en aan sijn wackren Soon, Toen 't lieve Yaderland oock hulde wert geboön.

Tijdschriftenbank Zeeland

Zeeuwsche Volks-Almanak / Nehalennia | 1836 | | pagina 132