Ê^frxanber be ^|rpofc.
(EEN PAEABEI.)
«••miiRtiiw-
Toen eenmaal Macedonie's Torst
Die de aard ten Heer wou zijn
Op nieuwen roof en buit belust
Trok door een' zandwoestijn,
Zag liij op eens den naakten grond
Herrormd in 't lieflijkst land
En zet, van zijnen togt vermoeid,
Zicli aan een' waterrand.
't Gemurmel van den stillen vloed,
Door 't koeltje slechts gekust
Schijnt eiken pelgrim die hier toeft,
't Yerblijf van vrede en rust.
De plek waar 't rein gestemd gemoed
Van 't aardseh gedruisch ontdaan
In 't kabblen van den zilvren stroom
't Yerganklijk beeld ziet staan.
